‘Over tien jaar kijken we hier op terug en lachen we heel hard,’ zei Madou tegen haar moeder. ‘Ik dan toch vanuit een stenen vaasje op het dressoir,’ zei Celestine, ‘dat kan best, als je er een mp3-speler op aansluit.’ ‘Goed, ik lach nu al,’ zei Madou. Madou wordt door haar bejaarde moeder Celestine op een slinkse manier naar een reisje op de Rijn gelokt. Ze heeft er helemaal geen zin in, maar gaandeweg begrijpt ze waarom haar moeder dit heeft gedaan. Tijdens deze reis leren ze elkaar beter begrijpen en rekenen ze af met een aantal spoken uit hun gezamenlijke verleden. Daarnaast ontdekt Madou dat er ondanks haar moeders achteruitgang toch nog wat lichtpuntjes zijn. Het verhaal eindigt met een nieuw begin, zowel voor haar als voor haar moeder. Een bijzonder boek, een must-read voor iedereen die ooit met dementie te maken krijgt. Jurn Verschraegen, directeur Expertisecentrum Dementie Vlaanderen