'Wie ben je?'
'Een man,' antwoordde ik. 'Zoals ik me die herinner.'
Met deze woorden begint het titelverhaal van
Cicerone, een van de dertien stukken in deze
verhalenbundel van Atte Jongstra. Je zou de verhalen
in Cicerone realistisch kunnen noemen. De nadruk ligt
op de werkelijkheid, zij het de werkelijkheid van het
geheugen. Veel van de personages in Cicerone voeren
de lezer door hun herinneringen, een bonte wereld
van eigen indrukken en gedachten, maar ook door
herinneringen aan de gedachten van anderen. Vaak
zijn die nauwelijks meer van elkaar te onderscheiden.
De verhalen in Cicerone ontstaan terwijl ze verteld worden.
De uiteenlopende vertellers - een eenzame encyclopedist,
een plattelandspostbode, een etnograaf,
een handschoenenliefhebber, een belaagde geadresseerde,
een verstrooide visser en een hartstochtelijk
luisteraar - zijn ervan overtuigd dat hun verhaal op
z'n minst één waarschijnlijke versie van de realiteit
belichaamt.
Cicerone sluit in thematiek aan op Jongstra's roman
Groente, die eveneens bestond uit memoires. Het is een
tweede stap in wat lijkt uit te groeien tot een meeslepende
prozacyclus, waarin de schrijver zich ontpopt
als een kleurrijke en welsprekende geheugenkunstenaar.
Atte Jongstra (Terwispel, 1956) publiceerde eerder de
studie De multatulianen en de romans De psychologie van
de zwavel (1989, bekroond met de Geertjan Lubberhuizenprijs
en genomineerd voor de ako Literatuurprijs)
en Groente (1991).