Voorwoord Het is nu 2020 en de bevrijdingsfeesten tonen aan dat er steeds minder direct overlevenden zijn van één van de meest gruwelijke oorlogen: De tweede Wereldoorlog 1940 - 1945. Dat houdt ook in dat de directe verhalen opdrogen. De schoolboeken nemen het vaandel over en hoe verder het verleden terug treedt, hoe meer de waarheid van het verhaal verdrongen wordt door feiten. Feiten die gedicteerd zijn door de overwinnaar en nauwelijks recht doen aan de verhalen van die mensen, van beide kampen, die de oorlog werkelijk geleefd en beleefd hebben. Het zijn juist die verhalen die tonen hoeveel tinten een oorlog kent, dit in tegenstelling tot het zwart - wit van geschiedenisboeken. Dit boek is een fictieverhaal dat gebaseerd is op werkelijke ervaringen van mensen die de oorlog hebben meegemaakt. Van mensen die onwaarschijnlijke vriendschappen hebben opgedaan en die de meest wrede situaties hebben moeten doorworstelen. Het zijn mensen die nooit op de voorgrond hebben willen treden. Mensen die geen lintje gekregen hebben. Het zijn mensen die nooit gehoord zijn of nooit hun verhaal in het openbaar hebben willen vertellen. Het zijn mensen die de oorlog wilden vergeten en alleen als ze met 'lotgenoten' samen kwamen even over dit deel van hun verleden konden praten. Kortom, het zijn verhalen die niet gehouden zijn aan wat politiek correct of incorrect is maar het zijn verhalen over wat het leven van dat moment op hun pad bracht en hoe zij er mee om gingen. In een tijd dat de jeugd alweer vergeten is wat het is om in vrijheid te leven, een tijd waarin ze niet nadenken over wie dit pad voor hen heeft geplaveid, is het zaak om de beleving van het moment van beleven zelf op te tekenen. De spiegel naar het verleden, het leven van toen, is tevens een eerbetoon aan hen die een bijzondere wrede akelige periode doorworsteld hebben en ons de toekomst hebben gegeven die we nu mogen beleven. Zij zijn onze ouders, ooms en tantes, opa's en oma's, die allen op hun manier de oorlog beleefd en overwonnen hebben. Dit is één van de vele verhalen dat ons terugvoert naar een donkere tijd waar toch ruimte was voor hoop. Jaap is de op één na jongste zoon uit een gezin van 11 kinderen. De Duitse oorlogsmachine neemt ook bezit van zijn stad, ergens in West Brabant. Hij wordt door de Duitse bezetter weggevoerd naar Duitsland om daar te werk gesteld te worden. Als jonge snaak van amper zeventien jaren wordt hij opgeleid tot motorordonnans. Hij levert berichten af van het Oostfront tot aan de Franse kust. Menig konvooi begeleidt hij om voorop te rijden en om straten af te sluiten als de colonnes langs komen. Jaap leert dat de oorlog het slechtste en het mooiste in mensen doet ontwaken, dat er aan alle zijden van het gevecht goed en kwaad is. Maar bovenal leert hij hoop te houden. Dit verhaal is fictief, maar dan wel gebaseerd op de levenservaringen van mensen die de oorlog beleefd en overleefd hebben. Het geeft een aantal schaduwtinten aan waar zelden over gesproken wordt, laat staan dat het opgenomen is in de geschiedenisboeken. Dit is een verhaal dat, nu sinds zij die het beleefd hebben ons steeds meer ontvallen, niet in de vergetelheid mag geraken. Het is een spiegel naar het verleden die letterlijk in de schaduw van de waarheid staat!