De fascinatie van Marc Tritsmans voor de natuur krijgt in zijn nieuwste dichtbundel een geëngageerde vorm: Het zingen van de wereld is een hartstochtelijk en aanstekelijk pleidooi voor het behoud van de aarde, in zuivere, glasheldere gedichten.
Zon
wij zoeken haar bij het ontwaken
keren als zonnebloemen telkens weer
onze gezichten naar haar warmte toe
volgen met argusogen haar dagelijkse
tocht boven ons hoofd en worden stiller
als zij ons in duisternis zal achterlaten
zoals een moeder die 's avonds zacht
de slaapkamerdeur achter zich sluit
soms waagt zij het zelfs om in het midden
van de dag onverhoeds haar gelaat te bedekken
en dan is alles in verwarring, vallen de vogels
uit de bomen, lijkt het einde van de wereld
nabij en al duurt dit nog vijf miljard jaar
toch is ondraaglijk de gedachte dat ook zij
ooit zal eindigen en dat al het leven
dat ze koestert dan voorbij zal zijn
De pers over eerder werk:
‘Troostende gedichten voor een breed publiek […]. Maakt het ongrijpbare voelbaar.’ VPRO Gids
‘Heldere poëzie, ondergebracht in een secuur geconstrueerde bundel, flonkerende gedichten. ****’ De Standaard
‘Melancholie en weerbaarheid gaan in deze bundel samen. Marc Tritsmans is dé wachter van het weerloze in de Vlaamse poëzie.’ De Morgen
