In de caleidoscopische bundel De (t)huiszittergod onderzoekt Jonathan Griffioen het wezen van de waanzin. Hij fantaseert over de binnenwerelden van de échte thuiszitters. Niet de mensen die tijdens de lockdowns thuis hebben gezeten, maar de letterlijk redelozen, zij die nooit geleerd hebben te spreken en die een binnenwereld hebben opgebouwd die zo groot is dat de buitenwereld erin past. Griffioen weet als geen ander de lezer deze binnenwerelden binnen te voeren.