Mannen en vrouwen zijn verschillend. Heel verschillend. Dat we fysiek van elkaar verschillen, dat weten we wel. En daar hebben we meestal ook een hoop plezier van. Maar er zijn ook niet fysieke verschillen. De hersenen zijn anders bedraad, de hormoonhuishouding is anders, we praten anders en we denken anders. En die verschillen geven vaak aanleiding tot ruzies, frustratie, onbegrip of erger.
En dat terwijl de verschillen tussen man en vrouw toch hele normale verschillen zijn. Het zijn geen weeffouten van de Schepper. Of bewuste misdragingen van de partner. Het zijn natuurlijke verschillen. Verschillen die maken dat mannen en
vrouwen als het ware voor elkaar geschapen zijn. Maar ja, dan moeten we die verschillen natuurlijk wel kennen. En als het even kan ze ook respecteren en zelfs omarmen. Maar wat gebeurt er vaak? Omdat we de verschillen niet
kennen, of ze niet willen accepteren, ontstaan er om de haverklap ruzies. Waarbij veel energie verloren gaat. Nog meer energie gaat verloren als we proberen om de ander te veranderen. Hem of haar te vormen naar ons evenbeeld. Wat natuurlijk niet lukt. En de laatste fase is dan het klagen. De slachtoffer rol. Waarbij nog meer energie verloren gaat. Dood zonde al dat energieverlies.
En het is niet nodig. Want die verschillen zijn geen tekortkomingen, of bewuste pogingen om de ander te kwetsen. Het zijn hele gewone, natuurlijke verschillen.