Ik voel mij niet thuis op deze wereld en hoor hier niet. Alles is zo onwezenlijk. Ik voel mij eenzaam en alleen. Doodongelukkig. Ik kan het niet meer opbrengen en wil er niet meer voor knokken. Het levert meestal toch teleurstelling en pijn op.
Het spijt me zo dat het zo moet gaan. Mam, het spijt me zo. Maar elke dag is er een te veel. Deze dag, dit uur, deze seconde, het is een hel. Echt, het is een hel.
In dit boek vertelt Etty Kuiper het verhaal van haar dochter Corinne, die geen adequate behandeling kon vinden voor haar psychische problemen. Ze werd steeds ongelukkiger en haar familie werd steeds wanhopiger. Bestaande therapieën, behandelingen en diagnoses leken niet te passen op het leven van deze eenzame en zwaar zieke jonge vrouw, die uiteindelijk geen weg meer vond, om het leven te leven. Voor haar familie was dit een voortdurende zorg en ze stonden machteloos aan de zijlijn.
Moeder Etty Kuiper stelde uit de dagboeken van haar dochter dit boek samen met als doel, meer begrip te krijgen voor mensen zoals Corinne. Ze hoopt dat het inzicht biedt voor familieleden, maar vooral ook voor hulpverleners, zodat mensen niet tussen wal en schip vallen, omdat hun leed niet begrepen wordt.
Een eerlijk, kwetsbaar en verhelderend verhaal, dat de noodzaak aantoont van hulp en zorg op maat.
