Babets moeder overleed toen zij net twintig was. Reacties van de mensen om haar heen begonnen nog ferm: ‘Je zult er recht doorheen moeten!’ Enkele maanden later: ‘Heb je het al een plekje gegeven?’ En na een tijdje: ‘Je moet het gewoon loslaten.’ Maar er bleek niets te zijn om recht doorheen te gaan of een plek te geven. En ‘loslaten’ was het meest onuitvoerbare advies ooit. Ze kwam erachter dat de taal die we gebruiken omtrent rouw en verlies haar niet verder hielp. Maar hoe geef je dan wel woorden aan zo’n overdonderende ervaring? Babet te Winkel beschrijft de eerste periode zonder opsmuk, maar met een gouden pen en vol psychologisch inzicht. In Zien in het donker heeft ze het boek geschreven dat zij zelf had willen lezen nadat haar moeder was overleden.