Ik voelde mij Job op de mestvaalt. De zusters kwamen daarna weer kijken hoever ik was. Nou nog nergens dus! Dan hielpen ze gelukkig weer even. Daarna moest ik in de rolstoel naar de eetzaal voor het ontbijt. Daar was Paul. Die man wist
van iedereen en ook al van mij wat we bestelden. Ik boterhammen, wit met kaas en vleeswaren met daarbij koffie en een glas sinaasappelsap plus een kuipje appelmoes waar ik m’n medicijnen mee weg kreeg. Dat smaakte. Dan naar therapie. Daar
moest ik tussen de leggers van de brug leren lopen. Mijn dochter Laura kwam dat filmen met de iPad. We noemden deze oefenzaal ‘De Zaal der Zuchten’. Als er iemand viel, zei ik altijd: ‘no progress without struggle’. Laura filmde hoe ik
kwam aanlopen bij De Zaal der Zuchten, met m’n arm in een grote witte spalk en steunend op m’n vijfpoots kruk, voorovergebogen, nog wat slordig aangekleed. Toen ik dat filmpje zag, dacht ik: het lijkt net of ik een soldaat van Napoleon ben die terugkomt uit Moskou. Ik vond het zo erg dat ik me weer niet goed kon houden, maar letterlijk maakte ik al weer enkele stappen. Het was het begin van het opnieuw leren lopen.
Het kan gebeuren dat je leven in twee stukken breekt. Mij overkwam dat op zaterdag 10 november 2012. Een zwaar herseninfarct veroorzaakte een brute breuk in mijn leven. Op die zaterdagavond werd ik per ambulance naar het ADRZ gebracht; het begin van mijn ‘Goese periode’. Pas in maart 2013 kwam ik weer thuis. In de periode dat ik in het ziekenhuis en het revalidatiecentrum doorbracht, leerde ik een mij tot dan toe volstrekt onbekende wereld kennen: die van de klinische en poliklinische revalidatie. Het betekende opgenomen worden in een wereld met lotgenoten, mensen die net als ik probeerden weer overeind te komen. Ik maakte kennis met zeer verschillende mensen, elk met hun eigen levensverhaal. Ik wou daar graag over vertellen, vooral over de gang van zaken en het leven in het revalidatiecentrum, zodat meer mensen daar dan ook iets van af zouden weten.
